Το Fantasmas βασίζεται στην πραγματική ζωή του Julio Torres;
Πίστωση εικόνας: Monica Lek/HBOΣτο «Fantasmas» του HBO, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης-ηθοποιός Julio Torres ζωγραφίζει έναν ψυχεδελικό κόσμο που βαδίζει στη λεπτή γραμμή μεταξύ οικείου και εξωγήινου. Τοποθετημένη σε μια εναλλακτική εκδοχή της Νέας Υόρκης, η ιστορία επικεντρώνεται στην εναλλακτική εκδοχή του Τόρες και στην προσπάθειά του να βρει το σκουλαρίκι του που λείπει. Ενώ αυτό χρησιμεύει ως το νήμα της παράστασης, η ιστορία επεκτείνεται με πολλούς χαρακτήρες, ο καθένας παρουσιάζοντας μια διαφορετική όψη της ζωής μέσα από έναν καλειδοσκοπικό φακό που θα μπορούσε να είχε παρουσιαστεί μόνο από κάποιον με τις έντονες ευαισθησίες του Τόρες. Είναι ενδιαφέρον ότι η σύλληψη της ιστορίας έγκειται σε ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη στον Τόρες και τελικά έθεσε τα θεμέλια για αυτό που θα αποδεικνυόταν μια από τις πιο περίεργες εκπομπές στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή.
Η φανταστική υπόθεση του Fantasmas βγήκε από ένα πραγματικό περιστατικό
Στο «Fantasmas», ο Χούλιο Τόρες παρουσιάζει μια φανταστική εκδοχή του εαυτού του, αλλά το περιστατικό που πυροδότησε την πλοκή στο πρώτο επεισόδιο είναι πραγματικό. Αφού αγόρασε ένα εντυπωσιακό σκουλαρίκι και έλαβε πολλούς επαίνους για αυτό, ο Χούλιο καταλήγει να το χάσει σε ένα πάρτι. Το ίδιο συνέβη και με τον Τόρες πριν από μερικά χρόνια σε ένα πάρτι της Πρωτοχρονιάς. Ο καλλιτέχνης με πολλαπλούς συλλαβισμούς αποκάλυψε ότι είχε αγοράσει ένα όμορφο σκουλαρίκι από στρείδια αλλά το έχασε το ίδιο βράδυ ενώ έκανε πάρτι σε ένα κλαμπ. Ήταν το έτος 2020 και μετά την αντίστροφη μέτρηση για το επόμενο έτος, ο Τόρες συνειδητοποίησε ότι το σκουλαρίκι του είχε φύγει. Πέρασε τη νύχτα αναζητώντας το αλλά δεν το βρήκε. Μέχρι να γυρίσει σπίτι, είχε αποφασίσει να κάνει κάτι καλό χάνοντας το αγαπημένο του σκουλαρίκι, και τότε του ήρθε η ιδέα να κάνει μια εκπομπή για αυτό.
Όπως σε κάθε γραπτό, ένας συγγραφέας καταλήγει να φέρει κομμάτια της προσωπικότητάς του στην ιστορία, και το ίδιο συνέβη με τον Τόρες ενώ έγραφε το «Fantasmas». Πάντα γοητευόταν με τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται ως αναπαραστάσεις ή σύμβολα της ψυχής ενός ατόμου. Ενώ δούλευε στην εκπομπή, διαγνώστηκε με ΙΨΔ και η δουλειά του τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τα αντικείμενα στη ζωή μας αποσπούν την προσοχή μας. Έβλεπε το σκουλαρίκι ως «σύμβολο» ή «στάσιμο για το πράγμα» αλλά όχι ως πραγματικό πράγμα ή ως λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα. Εκτός από τον χαρακτήρα του Χούλιο στην παράσταση, ο Τόρες έδωσε σε άλλους χαρακτήρες τα δικά τους πράγματα για να έχουν εμμονή και να αποκαλύψουν τη φύση τους.
Ο Τόρες πρόσθεσε επίσης την «απόδειξη ύπαρξης» που ζητούσε ο Χούλιο σε κάθε στροφή της παράστασης. Αντιπροσώπευε κάτι σαν μια πιστωτική κάρτα ή την O-1 Visa, η οποία δίνεται σε «εξωγήινους εξαιρετικής ικανότητας». Η φράση που επισυνάπτεται στο τελευταίο το καθιστά ακόμη πιο επίκαιρο στο πλαίσιο της παράστασης, η οποία εμφανίζεται εντελώς αλλόκοτη παρόλο που παραμένει απόκοσμα οικεία στο κοινό.
Εκτός από το ότι ακολουθεί την ιστορία του Julio, η παράσταση δίνει χώρο και για τις ιστορίες γύρω του, που ειπώθηκαν σε βινιέτες. Για τον Τόρες, αυτή ήταν η μορφή που είχε πάντα στο μυαλό του η ιστορία. Από τις μέρες του στο «Saturday Night Live», είχε βελτιώσει την τέχνη του να λέει σύντομες ιστορίες που, παρά (ή λόγω) των ορίων τους, είχαν μεγαλύτερη επίδραση. Αποκαλώντας τον εαυτό του «τον τελετάρχη», ο ηθοποιός αποκάλυψε ότι ήταν επίσης συγκεκριμένος για τα μισοχτισμένα σκηνικά χωρίς τίποτα στο βάθος. Ενώ έλεγαν την ιστορία ενός ατόμου, τα φώτα της δημοσιότητας έπεφταν πάνω τους, φωτίζοντας μόνο ό,τι ήταν γύρω τους και στην άμεση γειτνίασή τους, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος ξεθωριάζει σαν να μην υπάρχει.
Αλλά αυτός ο προβολέας φέρνει επίσης μια αίσθηση μοναξιάς στον χαρακτήρα. Για τον Τόρες, κανένα άλλο μέρος δεν θα παρουσίαζε καλύτερα την εμπειρία της μοναξιάς από τη Νέα Υόρκη, όπου, σύμφωνα με τον Τόρες, «οι άνθρωποι μπορούν να δουν μόνο όσο μακριά την εμπειρία τους». Με τις βινιέτες να μετατοπίζονται από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν σε αυτόν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα θα αφαιρούσαν στιγμιαία τις αφηγήσεις άλλων χαρακτήρων. Ο Torres ήθελε να το ενισχύσει αυτό στα οπτικά της παράστασης, κάτι που οδήγησε στη δημιουργία μοναδικών σκηνικών για την παράσταση. Τέτοια πράγματα κάνουν το «Fantasmas» μια εντελώς προσωπική παράσταση για τον Τόρες, αφηγημένη από τη μοναδική του σκοπιά και με πολλά στοιχεία της πραγματικής του προσωπικότητας, παρόλο που η ιστορία και ο πρωταγωνιστής παραμένουν φανταστικοί.