The Return: Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία;

Η επική δραματική ταινία του Ουμπέρτο ​​Παζολίνι «The Return» είναι μια ψυχολογικά σαγηνευτική ιστορία για έναν στρατιώτη που επιστρέφει σπίτι στην οικογένειά του μετά από ένα εξαιρετικά μεταμορφωτικό ταξίδι. Ο Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης, έφυγε από το σπίτι με τους άνδρες του για να πολεμήσει στον πόλεμο κατά της Τροίας πριν από είκοσι χρόνια. Μετά από δύο δεκαετίες φρικιαστικών περιπέτειες , επιστρέφει στην πατρίδα του, όπου η σύζυγός του, Πηνελόπη, και ο γιος του, Τηλέμαχος, βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια σιωπηλή μάχη με μνηστήρες που διεκδικούν τον θρόνο. Ως αποτέλεσμα, ο ηλικιωμένος, κατεστραμμένος από τον πόλεμο βασιλιάς πρέπει να βρει ξανά το κουράγιο του παλιού του εαυτού για να σώσει την οικογένειά του και να κερδίσει ξανά τη στοργή τους.

Η ταινία παρουσιάζει μια διαχρονική αφήγηση για τον οδυνηρό επακόλουθο του πόλεμος και πώς αλλάζει κάθε ζωή που αγγίζει—από στρατιώτες μέχρι τις οικογένειές τους που περιμένουν την επιστροφή τους. Κατά συνέπεια, παρά τις ιστορικές λεπτομέρειες που περιβάλλουν τον Οδυσσέα, ο χαρακτήρας του αφήνει χώρο για μια καθολική κατανόηση. Φυσικά, η προέλευση του μύθου του στην οθόνη έχει ενδιαφέρουσα προέλευση.

Η επιστροφή προσαρμόζει ένα μέρος της Οδύσσειας του Ομήρου

Το «The Return» βασίζεται στο επικό ποίημα του Ομήρου «Η Οδύσσεια», στο οποίο ο αρχαίος Έλληνας ποιητής εξιστορεί το ταξίδι του ομώνυμου ήρωα από την Τροία στην Ιθάκη. Το 10χρονο ταξίδι φέρνει μια επίθεση από επικίνδυνες περιπέτειες που περιλαμβάνουν την οργή ενός θεού της θάλασσας, ενός μάγισσα -θεά, και μια ποικιλία από τερατώδεις εχθρούς. Στο τέλος των περιπετειών του, ο Οδυσσέας του Ομήρου επιστρέφει στο σπίτι, όπου μια άλλη μεγάλη μάχη περιμένει τον άντρα που πρέπει να ανακτήσει την προηγούμενη ζωή του σκοτώνοντας έναν στρατό από μνηστήρες της γυναίκας του. Η προσαρμογή του έπους του Ουμπέρτο ​​Παζολίνι εστιάζει στο τελικό τμήμα του πρωτότυπου, εξιστορώντας μια ιστορία για τη γεμάτη επανένωση ενός στρατιώτη με την προηγούμενη ζωή του.

Ο Παζολίνι είναι λάτρης των ομηρικών επών από την παιδική ηλικία, όταν οι γονείς του τον μύησαν στις ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας. Κατά συνέπεια, διατηρεί βαθιά εκτίμηση και σεβασμό για το έργο του ποιητή. Αρχικά, ο σκηνοθέτης άρχισε να εργάζεται για το σενάριο του έργου πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες με τον συνάδελφό του σεναριογράφο Τζον Κόλε. Από την αρχή, ο Παζολίνι ήξερε ότι ήθελε να επικεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο μέρος της ιστορίας του Οδυσσέα, ιδιαίτερα στην επιστροφή του στο σπίτι του, την Ιθάκη. Ο σκηνοθέτης γοητεύτηκε με την ψυχολογία πίσω από το συναισθηματικό ταξίδι του χαρακτήρα του στην αποδοχή των συνεπειών του πολέμου και των αλλαγών που αλλάζουν τη ζωή του.

Ομοίως, ο Παζολίνι και οι συνεργάτες του, ο Κόλε, και αργότερα, ο Έντουαρντ Μποντ, ο οποίος επίσης συμμετείχε στις σεναριογραφικές προσπάθειες για το έργο- θέλησαν να αναδείξουν τη διαμάχη της Πηνελόπης και του Τηλέμαχου. Στην παρατεταμένη απουσία του συζύγου της, η ιστορία της πονηρής αναμονής της βασίλισσας της Ιθάκης και οι εκτεταμένες απογοητεύσεις του γιου της προσθέτουν ένα επίπεδο στην ανάλογη δυναμική της δύσκολης θέσης του Οδυσσέα. Για τον ίδιο λόγο, ο Παζολίνι είδε μια ανθρώπινη σχέση με την οικογένεια και θέλησε να μεταφέρει τις ιστορίες τους στην οθόνη. Ωστόσο, παρά τον θαυμασμό του σκηνοθέτη/σεναριογράφου για το αρχικό υλικό, πάντα ήξερε ότι ήθελε να δημιουργήσει ορισμένες αλλαγές από το πρωτότυπο στη διασκευή του.

Το The Return εστιάζει στην ψυχολογία της επιστροφής ενός κουρασμένου από τον πόλεμο στρατιώτη

Παρόλο που το «The Return» έχει τη βάση του στην «Οδύσσεια», η ταινία απομακρύνεται σημαντικά από την ομηρική ιστορία σε μια αξιοσημείωτη πτυχή. Η διασκευή του Ουμπέρτο ​​Παζολίνι παραιτείται από όλα τα μυστικιστικά ή φανταστικά μέρη της αφήγησης του Οδυσσέα. Ως αποτέλεσμα, αποφεύγει κάθε αναφορά για θαλάσσια τέρατα ή θεϊκή παρέμβαση σε θνητές υποθέσεις. Αντίθετα, ο σκηνοθέτης και η δημιουργική του ομάδα αντιμετωπίζουν την ιστορία του βασιλιά της Ιθάκης ως ένα εντελώς εγκόσμιο αρχείο που βασίζεται στα ιστορικά στοιχεία του. Ενώ αυτό οδηγεί σε μια ερμηνεία του μύθου που αποκλίνει από την παράδοση, ενισχύει επίσης τον ρεαλισμό πίσω από την ιστορία.

«Για μένα, ήταν σημαντικό να διατηρήσω την εστίαση στην αφήγηση για τα ανθρώπινα συναισθήματα, την ψυχολογία των ανθρώπων, τη δυσκολία να είσαι άνθρωπος, τη δυσκολία να είσαι καλός άνθρωπος», είπε ο Παζολίνι. TheWrap σε μια συζήτηση για την απόφασή του να κρατήσει την ταινία χωρίς Θεούς και τέρατα. «(Και) Αυτό θα ήταν δύσκολο αν κάθε δράση, ή οι περισσότερες ενέργειες, των χαρακτήρων μας, επηρεάζονταν ή διαχειρίζονταν από τους θεούς, όπως το λέει ο Όμηρος στο ποίημά του». Η χρήση αυτής της διαδρομής αφήγησης μεταφράζεται σε μια άμεση διαγραφή ενδιαφέροντων χαρακτήρων, με τη Θεά Αθηνά ως την πιο αξιοσημείωτη από τη δέσμη. Από την άλλη πλευρά, ανοίγει επίσης χώρο για δημιουργικές ελευθερίες με ορισμένους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους. Η απεικόνιση του Αντίνοου στην οθόνη παραμένει το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ίδιας.

Ακόμα κι έτσι, τέτοιες αποκλίσεις διασφαλίζουν τελικά ότι το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης παραμένει στις επιπλοκές της επανένωσης του Οδυσσέα με την οικογένειά του. Ως αποτέλεσμα, η αφήγηση στην οθόνη παραμένει εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στην αποκάλυψη των διαφοροποιημένων ψυχολογιών πίσω από τους λιγότερο προφανείς τρόπους με τους οποίους πολλοί πέφτουν θύματα του τρόμου του πολέμου. Μέσω της ερμηνείας του για τον Οδυσσέα, την Πηνελόπη και τον Τηλέμαχο, ο σκηνοθέτης δίνει μια περίεργη ματιά στον τρόπο με τον οποίο τα χρόνια βίας καταστρέφουν πολλαπλές οικογενειακές σχέσεις. Κατά συνέπεια, ο Παζολίνι ασχολείται με το διάσημο ομηρικό ποίημα με έναν αναζωογονητικό τρόπο, εξερευνώντας μια ανθρώπινη πτυχή της «Οδύσσειας».