Ένας άδειος προαστιακός δρόμος που φαίνεται από ψηλά, ένας αργά σαρωτικός ψεκαστήρας, η πλάτη ενός νεαρού αγοριού, το μελαγχολικό πλινκ-πλανκ ενός πιάνου στο soundtrack. Οι στιγμές έναρξης του Ο Ένοχος, μια βρετανική μίνι σειρά τριών μερών που ξεκινά την Κυριακή το βράδυ στο PBS, μη μας πείτε τίποτα, και όμως αμέσως καταλαβαίνουμε ότι ένα παιδί έχει χαθεί.
Το ξέρουμε γιατί έχουμε δει Five Days, The Killing, The Missing και όλες τις άλλες σειρές Where-is-he-or-she, ειδικά το Broadchurch, το παράδειγμα του οποίου υπάρχει σε κάθε καρέ του The Guilty. (Και τα δύο προβλήθηκαν για πρώτη φορά στο βρετανικό δίκτυο ITV.)
Όλα τα στοιχεία του είδους είναι εδώ — οι γονείς που είπαν ψέματα για βασικά γεγονότα, η αστυνομία που επικεντρώθηκε στον λάθος ύποπτο, ο ύποπτα αποσυρμένος μεγαλύτερος αδερφός, ο σκιερός φίλος, η ψευδής ομολογία, το ταξίδι σε άλλη χώρα για να εντοπίσουν ένας μάρτυρας.
Αυτή η εξοικείωση είναι ένα πρόβλημα, αλλά τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι η θλιβερή καλαισθησία της σκηνοθεσίας του Έντουαρντ Μπαζαλγκέτ και η λεπτή, ασήμαντη φύση του μυστηρίου, που καταλήγει σε ένα ιδιαίτερα μη ικανοποιητικό συμπέρασμα.
Η ιστορία ενός αγνοούμενου αγοριού που ονομάζεται Callum φαίνεται σε αναδρομές στην εποχή της εξαφάνισής του και στο παρόν, πέντε χρόνια αργότερα, όταν η υπόθεση ανοίγει ξανά. Tamsin Greig Το of Episodes είναι μια χαρά ως ο ντετέκτιβ χωρίς νόημα που αναλαμβάνει την υπόθεση, ενώ ο Darren Boyd, τόσο αστείος στη κωμική σειρά Spy, είναι ένας ήπιος δραματικός πρωταγωνιστής ως πατέρας του αγοριού.
Μια δευτερεύουσα πλοκή που περιλαμβάνει τον γιο του ντετέκτιβ δημιουργεί έναν παραλληλισμό μεταξύ της ενοχής της ως εργαζόμενης μητέρας και της πιο βαθιάς εκδοχής που ένιωθε η μαμά του Κάλουμ, αλλά είναι επιπόλαιος. Αυτό ισχύει επίσης για τις σκηνές του σταθμού, που παρουσιάζουν την πιο άθλια, λιγότερο ενδιαφέρουσα συλλογή αστυνομικών που μπορεί κανείς να φανταστεί. Μπορεί το Guilty να έχει στο DNA του το Broadchurch, αλλά η ομοιότητα είναι καθαρά κοσμητική.