Το The Lost Daughter βασίζεται σε αληθινή ιστορία;

Ποια Ταινία Θα Δείτε;
 
Image Credit: Γιάννης Ρακουλίδης/Netflix

Το «The Lost Daughter» είναι ένα ψυχολογικό δράμα που ακολουθεί μια γυναίκα σε διακοπές, η οποία θυμάται απροσδόκητα το οδυνηρό παρελθόν της όταν παρατηρεί μια νεαρή μητέρα και κόρη. Η Λήδα έχει μια βαθιά (και φαινομενικά καταστροφική) ενοχή που εγκατέλειψε τις κόρες της στις νεότερες μέρες της και γίνεται ένα σκοτεινό και συναισθηματικό ταξίδι όταν συναντά τη Νίνα και την κόρη της, Έλενα. Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμη περισσότερο όταν η Λήδα κλέβει την κούκλα της Έλενας, προκαλώντας αγωνία στη Νίνα και την οικογένειά της για το απαρηγόρητο παιδί.

Η ιστορία είναι μια αξιοσημείωτη εξερεύνηση της μητρότητας, με μεγάλο μέρος της έντασης που προέρχεται από την απεικόνιση των εμπειριών που αναμφίβολα αντιμετωπίζει ένας συγκεκριμένος αριθμός νεαρών μητέρων στον πραγματικό κόσμο. Είναι λοιπόν το «The Lost Daughter» βασισμένο σε αληθινή ιστορία; Και αν ναι, από ποιανού την εμπειρία της πραγματικής ζωής βασίζεται; Ας ανακαλύψουμε.

Είναι η χαμένη κόρη μια αληθινή ιστορία;

Το «The Lost Daughter» φαίνεται να είναι εν μέρει εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα (αρχικά «La figlia oscura» στα ιταλικά) της Έλενα Φεράντε (ψευδώνυμο). Το Ferrante είναι α διαβόητα ανώνυμη και ιδιαίτερα αναγνωρισμένη συγγραφέας, η οποία αναδείχθηκε επίσης ένας από τους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή του TIME για το 2016. Το βιβλίο μεταφράστηκε στην οθόνη από την Maggie Gyllenhaal, η οποία έκανε επίσης το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με το εγκεφαλικό, συναισθηματικό δράμα.

Είναι ενδιαφέρον ότι η Gyllenhaal φέρεται να δήλωσε ότι δεν είναι και η πιο σοφή για την αληθινή ταυτότητα του Ferrante και υποθέτει μόνο ότι ο συγγραφέας είναι γυναίκα. Ωστόσο, η ηθοποιός που έγινε σκηνοθέτης αναγνώρισε τη δύναμη της δουλειάς της Ferrante και την περιέγραψε σαν να ειπώθηκε δυνατά για πρώτη φορά ένα μυστικό κομμάτι της δικής της εμπειρίας ως μητέρα, εραστή και γυναίκα στον κόσμο.

Η ακατέργαστη συναισθηματική αφήγηση της ταινίας επωφελείται επίσης από τις εμπειρίες της ίδιας της Gyllenhaal ως μητέρας, κάτι που τη βοηθά να εκφράζει, μέσα από την ταινία της, τα ανάμεικτα συναισθήματα απεριόριστης χαράς και άγχους που αντιμετωπίζουν οι μητέρες. Η Gyllenhaal φέρεται να πήρε πληροφορίες από τη μητέρα και τον αδερφό της, Jake Gyllenhaal, κατά τα στάδια της συγγραφής, των γυρισμάτων και του μοντάζ της ταινίας. Απέκτησε τα δικαιώματα της ταινίας το 2018 γράφοντας μια προσεκτικά διατυπωμένη επιστολή και της χορηγήθηκε άδεια από τον συγγραφέα δημόσια μέσω άρθρο στο The Guardian όπου η Ferrante έγραψε: Ο Gyllenhaal αποφάσισε, δηλαδή, να δώσει κινηματογραφική μορφή όχι στην εμπειρία μου από τον κόσμο αλλά στη δική της, ξεκινώντας από τη Χαμένη Κόρη.

Είναι σαφές ότι η Gyllenhaal κάνει την ιστορία δική της και απομακρύνεται από το βιβλίο πηγής σε μερικές αξιοσημείωτες πτυχές. Ενώ το βιβλίο διαδραματίζεται στην Ιταλία, η ταινία αρχικά υποτίθεται ότι είχε ένα σκηνικό που έμοιαζε με το Μέιν. Όταν η πανδημία του COVID-19 χτύπησε και τα γυρίσματα στις βορειοανατολικές ΗΠΑ φαινόταν όλο και πιο απίθανο, ο Gyllenhaal ξανάγραψε τη Λήδα ως τουρίστα σε ένα εξωτικό νησί και η ταινία γυρίστηκε στην Ελλάδα.

Οι αλλαγές στο τέλος είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτες και στο βιβλίο η Λήδα ξυπνά στο νοσοκομείο μετά από ατύχημα. Στην ταινία, η Λήδα λιποθυμά στην παραλία μετά το ατύχημα της, όπου και ξυπνά. Τόσο η ταινία όσο και το βιβλίο πηγών της κλείνουν με μια νότα ασάφειας ως προς τη μοίρα του πρωταγωνιστή, αλλά οι γραμμές κλεισίματος έχουν διακοσμηθεί με ενδιαφέρον το τελευταίο.

Στην προσαρμογή στην οθόνη, όταν ρωτήθηκε από την κόρη της αν είναι καλά, η Λήδα απαντά: Όχι, είμαι ζωντανή. Το βιβλίο κλείνει εξίσου (αν όχι περισσότερο) αινιγματικά με τη Λήδα να λέει, είμαι νεκρός, αλλά είμαι καλά. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι παρά το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής λέει φαινομενικά αντίθετες λέξεις στις τελευταίες στιγμές, το νόημά τους είναι απατηλά παρόμοιο στην ασάφειά του. Έτσι, η ταινία αποτυπώνει έξυπνα το πνεύμα του βιβλίου, παρά το γεγονός ότι κάνει μερικές πολύ αξιοσημείωτες αλλαγές.

Στο τέλος, δεν είναι σαφές εάν συνέβησαν ποτέ τα ακριβή γεγονότα που είδαμε στο «The Lost Daughter». Ωστόσο, αυτό που είναι ίσως πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η ταινία είναι σίγουρα εμπνευσμένη από γνήσιες εμπειρίες. Αν και είναι δύσκολο να προσδιοριστεί πόσο μεγάλο μέρος του μυστηριώδους μυθιστορήματος της Ferrante βασίζεται στην πραγματική ζωή, είναι ξεκάθαρο ότι η Gyllenhaal έχει εμποτίσει το σενάριο και την ταινία με εγκάρδιο ρεαλισμό χρησιμοποιώντας τις δικές της εμπειρίες και την ερμηνεία τους.

Copyright © Ολα Τα Δικαιώματα Διατηρούνται | cm-ob.pt