Πειστικό και συγκινητικό, ειδικότητα δικηγορικού γραφείου
Όταν το Suits ξεκίνησε πριν από τρεισήμισι χρόνια, η εγκατάσταση του δεν φαινόταν χτισμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μια ολόκληρη εκπομπή χτισμένη γύρω από την ιδέα ενός δικηγόρου που πρέπει να προσποιηθεί ότι πήγε στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ; Κάτι τέτοιο λειτούργησε για τον Michael J. Fox στο The Secret of My Success, αλλά όχι για δύο ώρες.
Εδώ είναι το Suits, όμως, που μπαίνει στο homestretch της τέταρτης σεζόν του στις ΗΠΑ (τα νέα επεισόδια επιστρέφουν το βράδυ της Τετάρτης) και αυτή η υπόθεση είναι πιο κεντρική από ποτέ. Κάθε επεισόδιο φαίνεται να φέρνει στη δικηγορική εταιρεία Pearson Spectre μια νέα κρίση που βασίζεται στην ανάγκη να συγκαλύψει το ψεύτικο βιογραφικό του λαμπρού νεαρού Mike Ross (Patrick J. Adams), ένα μυστικό που, στη φαντασίωση της σειράς για την αμερικανική εταιρική ζωή, απειλεί όλοι όσοι το μοιράζονται με χρόνο φυλακής, οικονομική καταστροφή και βαθιά προσωπική ντροπή. Στο επεισόδιο της Τετάρτης, η ατσάλινη διευθύνουσα σύμβουλος Τζέσικα Πίρσον (Τζίνα Τόρες) λέει ένα ακόμη περίτεχνο ψέμα που είναι βέβαιο ότι θα έχει άσχημες συνέπειες.
Φυσικά, το Suits, το οποίο είναι καθιερωμένο ένοχη απόλαυση μεταξύ των τηλεοπτικών κριτικών, στην πραγματικότητα έχει να κάνει με πολλά άλλα πράγματα, πρωτίστως τα εύστοχα κουσούρια ανάμεσα στην ολοένα περιτριγυρισμένη δεξαμενή των καρχαριών στο Pearson Spectre και την απελπισία του να τους βλέπεις να διαλύονται ο ένας τον άλλον σε εβδομαδιαία βάση. Προσθέστε ένα υπόβαθρο συναισθηματισμού - μια ατυχή αλλά συνηθισμένη στρατηγική για να μας κρατάτε σε επαφή με χαρακτήρες που είναι, αντικειμενικά, απαίσιοι άνθρωποι - και θα έχετε μια ελαφριά αλλά διασκεδαστική παράσταση, λιγότερο νοσηρή από τους Mad Men και λιγότερο συναισθηματική από την The Good Wife. Λοιπόν, λιγότερο από το The Good Wife, τελεία.
Η μακροχρόνια περίοδος των ΗΠΑ ως το κορυφαίο μη αθλητικό καλωδιακό κανάλι στο prime time έχει χτιστεί σε γυαλιστερές δραματικές σκηνές στο χώρο εργασίας που μοιάζουν με το Suits — Royal Pains, μια ιατρική εκπομπή που αφορά πραγματικά μια οικογενειακή επιχείρηση. White Collar, μια παράσταση εγκλήματος που εστιάζει στον κόσμο των επιχειρήσεων. Το Covert Affairs, ένα κατασκοπευτικό θρίλερ που αφορά πραγματικά την πολιτική γραφείων μέσα στην C.I.A. Αυτό που έχουν πραγματικά κοινό είναι ότι πρόκειται για χαρισματικούς, ελκυστικούς, κυρίως λευκούς ανθρώπους των οποίων η ψυχραιμία υπό πίεση και η ικανότητα να παίζουν το σύστημα ισοδυναμεί, στον κόσμο αυτών των σόου, με ηθική υπεροχή.
Είναι εκπληκτικό (για μένα, ούτως ή άλλως) ότι η πολιτιστική εικονογραφία που εμφανίζεται στο Suits δεν σχολιάζεται συχνότερα. Στην κεντρική δυναμική του σόου, ένα ζευγάρι πρωτότυπων αγοριών Αγγλοφρατ, ο Μάικ και ο άντρας που τον προσέλαβε, ο Χάρβεϊ Σπέκτερ (Γκάμπριελ Μαχτ), είναι οι σοφοί, ψύχραιμοι γνώστες. Ο ανταγωνιστής τους είναι ο Λούις Λιτ (Ρικ Χόφμαν), ένας έξυπνος αλλά τσιγκούνης και κοινωνικά δύστροπος αουτσάιντερ που λαχταρά την αποδοχή τους. Τυχαίνει επίσης να είναι απλός, μελαχρινός, βαρελίσιος και Εβραίος. Θα μπορούσατε να το διαβάσετε ως ένα έξυπνο σχόλιο για τις πραγματικότητες του αμερικανικού χώρου εργασίας, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα έπρεπε να δοθεί τόση τιμή στην εκπομπή.
Ο Λούις μπορεί να μην κερδίσει ποτέ, αλλά παίρνει την εκδίκησή του κατά μία έννοια: η αστεία, απόλυτα πειστική και παράξενα συγκινητική ερμηνεία του κυρίου Χόφμαν είναι μακράν ο καλύτερος λόγος για να παρακολουθήσετε την παράσταση. (Το μόνο άλλο τακτικό μέλος του καστ που πετυχαίνει πολύ περισσότερα από την ευγένεια είναι η κα Τόρες.) Ποιος ξέρει, ίσως κάποια μέρα το όνομα του κ. Χόφμαν να εμφανιστεί μαζί με του κ. Άνταμς και του κ. Μαχτ στη λίστα των παραγωγών της σειράς, που στο Suits όροι θα ήταν η πραγματική νίκη.