Αστυνομικός του Μπέβερλι Χιλς: Ο Άξελ Φόλεϊ βασίζεται σε πραγματικό αστυνομικό;
Η σειρά «Beverly Hills Cop» του Έντι Μέρφι θεωρείται ορόσημο όχι μόνο για την καριέρα του ηθοποιού αλλά και για την έναρξη του είδους των αστυνομικών κωμωδιών, που ανατινάχθηκαν μετά την επιτυχία της πρώτης ταινίας. Το 2024, σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας, της τέταρτης ταινίας της σειράς, « Αστυνομικός του Μπέβερλι Χιλς: Άξελ Φ », μας ρίχνει πίσω στον χαοτικό κόσμο του Axel Foley καθώς προσπαθεί να λύσει μια υπόθεση και να σώσει ανθρώπους, αυτή τη φορά την ίδια του την κόρη. Ο Μέρφι εμποτίζει τον χαρακτήρα με τις χαρακτηριστικές κωμικές του ευαισθησίες, ενώ παραδίδει μια ιστορία γεμάτη δράση που κάνει τον Φόλεϊ μια φιγούρα δράσης ενώ τον κρατά προσγειωμένο για να κάνει το κοινό να αισθάνεται πιο συγγενικό. Η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του χαρακτήρα είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο και ο ίδιος ο χαρακτήρας.
Η ιδέα για την ταινία προήλθε από έναν αστυνομικό του Real Beverly Hills
Η πρώτη ταινία «Beverly Hills Cop» κυκλοφόρησε το 1984, αλλά η ιδέα της γεννήθηκε στο κεφάλι του Michael Eisner, τότε προέδρου της Paramount, το 1975. Σύμφωνα με πληροφορίες, τον σταμάτησαν σε έναν αυτοκινητόδρομο για υπερβολική ταχύτητα και τον συνάντησε ένας αστυνομικός τον οποίο περιέγραψε ως «εξαιρετικά αποτελεσματικό, αρκετά αγενές, με έναν αέρα ανωτερότητας και ήσυχης συγκατάβασης». Εκ των υστέρων, ο χαρακτήρας τον ενδιέφερε, κι έτσι αποφάσισε να δουλέψει πάνω σε ένα σενάριο για έναν αστυνομικό του Μπέβερλι Χιλς. Ο αστυνομικός που τον σταμάτησε εκείνη την ημέρα δεν μπήκε ποτέ ξανά στον κινηματογράφο και η τελική επανάληψη του χαρακτήρα μάλλον αποδείχθηκε πολύ διαφορετική από τον πραγματικό άντρα. Ωστόσο, το περιστατικό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να τεθούν τα θεμέλια για μια σειρά ταινιών που θα αποδεικνυόταν μεγάλη επιτυχία.
Ενώ η επιτυχία της σειράς ταινιών είναι για όλους να τη δουν τώρα, ο δρόμος για τη δημιουργία αυτών των ταινιών δεν ήταν εύκολος. Παρά τον ενθουσιασμό του Eisner για το έργο, τα πράγματα δεν έγιναν για πολύ καιρό. Την επόμενη δεκαετία περίπου, αρκετοί σεναριογράφοι έλαβαν μέρος για να γράψουν την ταινία, αλλά κανένας δεν πήρε την ουσία του χαρακτήρα όπως τον είχε φανταστεί ο Άισνερ. Ήταν το 1983 που τελικά βρήκε ένα σενάριο που αξίζει να μετατραπεί σε ταινία. Το έγραψε ο Daniel Petrie.
Ευτυχισμένος με το σενάριο, το επόμενο βήμα ήταν να βρω τον κατάλληλο ηθοποιό για τον ρόλο. Ο Μίκυ Ρουρκ ήταν για λίγο προσκολλημένος αλλά έφυγε όταν τα γυρίσματα καθυστέρησαν πάρα πολύ. Στη συνέχεια, ο Sylvester Stallone ήρθε στο σκάφος, φέρνοντας μαζί του μια σειρά από αλλαγές. Κατάργησε την κωμωδία και επικεντρώθηκε περισσότερο στη δράση της ταινίας. Ξαναέγραψε το σενάριο για να ταιριάζει σε αυτό που πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι μια πιο σκληρή ταινία, αλλά τελικά δεν ευθυγραμμίστηκε με αυτό που είχαν οραματιστεί οι παραγωγοί για την ταινία και ο Σταλόνε έφυγε. Μόνο όταν εξετάστηκε ο Έντι Μέρφι, το όλο πράγμα άρχισε να παίρνει τη σωστή μορφή.
Ο Έντι Μέρφι έφερε τη δική του ανατροπή στον χαρακτήρα
Όταν ο Έντι Μέρφι διάβασε για πρώτη φορά το σενάριο του «Beverly Hills Cop», συνελήφθη αμέσως από αυτό και αποφάσισε να κάνει την ταινία. Έβλεπε τον Άξελ ως «ο καθένας που ανταποκρίνεται στο ύψος των περιστάσεων» αντί για κάποιον «σούπερ ήρωα ή σούπερ μπάτσο». Αυτό του κόλλησε, και αυτό πίστευε επίσης ότι θα άρεσε στο κοινό, που θα έβρισκε κάποιον συγγενή και αστείο στον χαρακτήρα. Η ικανότητα του Μέρφι στην κωμωδία λειτούργησε επίσης υπέρ του, όπως και του Άξελ. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Μάρτιν Μπρεστ, όποτε ένιωθε ότι η ταινία «έμπαινε σε τζαμαρία», ζητούσε από τον Μέρφι να αυτοσχεδιάσει κάτι και ο ηθοποιός πάντα το έκανε.
Ο Μέρφι ενθάρρυνε να επινοήσει γραμμές και σκηνές και να μετακινήσει τα πράγματα, αν του φαινόταν καλύτερο έτσι. Ο Μέρφι αυτοσχεδίασε αρκετές σκηνές στην ταινία και τόσο η ταινία όσο και ο χαρακτήρας ήταν καλύτεροι γι' αυτό. Ο Μπρεστ αποκάλεσε τον ηθοποιό «όνειρο σκηνοθέτη», αναφέροντας ένα περιστατικό όπου ο Άξελ επρόκειτο να εισέλθει σε ένα κλαμπ, αλλά τίποτα στη σελίδα δεν έπεισε τον σκηνοθέτη να κινηματογραφήσει τη σκηνή και να προχωρήσει. Μετά από πολλά προσχέδια, ένιωσε ότι θα ήταν καλύτερο να δει πώς το ερμήνευσε ο Μέρφι, και σίγουρα, ο ηθοποιός χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα για να βρει μια εντελώς νέα περσόνα που σφράγισε τη συμφωνία.
Ο Μέρφι συμμετείχε επίσης στον καθορισμό της εμφάνισης του χαρακτήρα του. Απέρριψε τις ιδέες των κοστουμιών που έφεραν οι παραγωγοί επειδή όλες φαίνονταν «πολύ κομψές» για έναν χαρακτήρα που δεν νοιάζεται για αυτά τα πράγματα. Αποφάσισε να κάνει τα δικά του κι εκεί, εκτός από το φούτερ Mumford, το οποίο πρότειναν οι παραγωγοί αφού επισκέφτηκαν έναν τόπο εγκλήματος απέναντι από το Mumford High School. Ο ντετέκτιβ που συνόδευαν οι παραγωγοί στον τόπο του εγκλήματος έγινε επίσης η έμπνευση του Μέρφι και ο ηθοποιός τον χρησιμοποίησε ως σχέδιο για πολλά πράγματα σχετικά με τον χαρακτήρα του, συμπεριλαμβανομένου του κουμπώματος του όπλου του στο πίσω μέρος του παντελονιού του.
Όλες αυτές οι λεπτομέρειες συνέβαλαν στη δημιουργία του Axel Foley και στην παρουσίασή του ως προσγειωμένου και αληθινού στο κοινό, κάτι που τελικά τράβηξε τους θεατές σε αυτόν και είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική επιτυχία του franchise ταινιών.